Dürtsenize

Geceleri durtsenize beni. Ne de hassas ve bir o kadar da hissiz oluyorum bir bilseniz. Sanki hicbir sey yolunda degilmis gibi ama sanki her sey yolunda gibi. Soguk ve sicak iki uc nokta ve ben ilik degilim. Her iki duyguyu da yasiyorum geceleri. 

Durtsenize beni. Birseyler karalayayim. Aslinda belki cizerim. Ama yok usenirim kesin. Belki size bir sarki soylerim. Uzun zaman oldu sesimi kendime bile bagislamayali. Oysa o kadar bagirarak sarki soylemek istiyorum ki. 

Durtseniz iyi olur sanki, ha? Cok yalniz degil misiniz siz de geceleri? Kendinizle cok kalmaktan usanmiyor musunuz bazen? Biliyor musunuz, seviyorum yalnizligi. Bazen cokluktan daha fazla. Nicel olarak degil belki ama nitel olarak bana daha cok yalnizlik. Bakmayin boyle dedigime. Insanlarla olmayi da cok seviyorum. Eskiden orda olup aslinda ruhen orda olmadigim kalabaliklar daha fazlaydi. Sanirim kendimle daha barisigim artik. Kalabalikta da o anin keyfine varabiliyorum cogunlukla. Farkindalik onemli ya anda kalmak icin, eh uygulayabiliyorum sanirim biraz biraz. 

Belki de ben kendimi durtmeliyim. Bebekleri simdi daha cok seviyorum. Evet belki hormonlar cagiriyor, evet belki en sevdiklerimin bebekleri oluyor. Ama aslinda tam olarak sebep bunlar degil. Bir bebege baktiginizda tam da o anda oldugunuzu hatirliyorsunuz. Bir bebegi kucakladiginizda hissettiginiz o sicaklik, anin verdigi keyiften baskasi degil. Ve minicik bir yaratiktan bile ogreniyorsunuz. 

Durtmeyin beni, vazgectim. Melankolik mutlulugum var benim. Gencken, ergenken bogazima sarilirken o melankoli, simdi dostuz. Cunku uzmuyor beni. Tam tersi beraber sarilip yatiyoruz. Bazen cok dusundurse de, genellikle sirtimi sivazliyor. Gelistirdim biraz kendimi.

Ama her durttugunuzde ifadesiz suratimda gulumseme beliriverir aniden. Kim olursaniz... Yalnizligi bir nebze bozarsiniz, girersiniz gecemin icine. Beraber dedikodu yapar, beraber gulusur, beraber dertlesir, beraber nefes aliriz. Bir iyi geceler bile ne iyi gelir. Soylemeseniz de bilirim beni sevdiginizi. 

Aslinda durtseniz de birseyler ortaya cikartsam diyecektim. Hani yaraticiyim ya, usengec hallerimi iteklersiniz belki. Ama onun icin degil, hayatimda oldugunuz icin durtun beni. Gece, huznumden sonra en sevdigim sey tatli ruyalariniz biliyor musunuz? Ne de iyi geliyor. Gulumseyerek uyumak ne sansli hissettiriyor. Gece bitiyor tum huznuyle... Ve yeni bir gun basliyor. Ucu geceye baglanacak yeni, kim bilir belki de aydinlik bir gun.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Can’sız Bir Sene

 3 Ağustos 2024 akşamında ölüm haberini aldığımda, parmaklarım bunları yazmıştı. Neden bilmiyorum yayınlayamadım. Yayınlarsam gerçek olur diye düşündüm herhalde. Bir senedir her gün öyle ya da böyle aklıma geldin Can. Şimdi, o yarım haliyle, olduğu gibi dursun bu burda. Söylenecekler daha çok senin için, diğerleri de seni sevenler olarak kalbimizde bizimle… Sevgili Can, Dünyanın en orijinal insanı… Sana dün dediğim gibi;  “Hoşçakal, görüşürüz!”  Günlerdir kafamın içinde seninle konuşuyorum, bazen cevap bile verdiğini farkediyorum. Gülümsetiyorsun beni. Sonra denize bakıyorum, güneşin dalgalarda yansımasına, rüzgarın tatlı tatlı yanağıma esmesine, artık bunları göremeyecek, hissedemeyecek oluşun bende inanılmaz bir adaletsizlik duygusu oluşturuyor. Adalet zaten en yumuşak karnım iken, daha 45 yaşında gidişin bir gidiş gibi değil, kopartılma gibi hissettiriyor. Dün seni son kez gördüğümde, o bakışın bile buna emin olmama sebep. İstemiyordun biliyorum. Çok da hak ediyordun y...
Devamı

Cahillikler ülkesi beni öldüremeyecek.

Daha yeni yazmistim bir yazi. Planlamiyordum baska. Ama simdi bazi seyleri sorgulamami saglayan bir olayi paylasacagim sizlerle. Iki gun once, Cumartesi aksam uzeri 5 sulari. Engin'le Icerenkoy Carrefour yakinlarinda bir dukkandan cikip minibus yoluna gidecegiz motorla. Kozyatagi yanyola sapmak icin, Ataturk Caddesi'nden E5'e sapiyoruz. Henuz sag seritteyiz. En sol seritten bir minibus yaklasiyor. Neredeyse 90 derecelik aciyla en sag serite yaklasiyor. 'Engin!' diye bagiriyorum. Ve aninda carpiyor minibus motora. Ben sol elimle minibusu tutup Superman misali durdurabilecegimi saniyorum ama olmuyor. Minibus bizi iki karislik kaldirima atiyor. Ve hizla kayiyor ve dusuyoruz. O saatten sonra da bagirislarim, gelen ambulans, hastanede aci icinde kivrandigim saatler. Oyle sansliyiz ki aslinda, o kadar acima ragmen, kirik falan yok. Bacagim yarilmis, dikis atiliyor ve birkac bag zedelenmesi ile deri soyulmasi. Engin'in elinin kemiginde bir catlak ve kollarinda surt...
Devamı

Gidememek

Gidemiyorum. Büyük sorun. Gitmek isteyip gidememek, kalmak isteyip kalamamak; huzursuz bacak sendromuna sahip kişilerin sorunuymuş diye okumuştum geçenlerde. Hastalıktan bağımsız, beni çok etkiledi. Ah! dedim, bende de var bundan.  Belki çoğumuzda olan ve yapabildiğimiz için lüks olduğunu bilmediğimiz bir eylem bu. Ben bir süredir istesem de yapamıyorum. İster adına kaçmak deyin, ister nefes almak, gidemiyorum. Meğer en büyük özgürlükmüş gidebilmek. Hele özgürlüğüne düşkün bir Koç burcu olarak bunu yapamamak, yavaş yavaş yiyor beni içten içe.  Ben kolay kolay köprüleri atan biri değilim, hiç olmadım. Hep tamir ettim, hep uğraştım, emek verdim, şans verdim. Kişilere, olaylara, sevgililere, arkadaşlara… Sonra bunların travmalarımla ilişkili olduğunu anladım, biraz biraz kendimi tanımaya başlayınca. Sonra kimini öylece zamana bıraktım, kabul edebileceğimi ettim, etmeyeceğimi çıkarttım centilmence.  Şimdi tam da oradan gitmek isterken, hayatımdan bazen tamamen, bazen 5 dakika...
Devamı