Kahraman

Ne kadar cok biten gunlerimiz oldu. Kimini hic farketmeden, kimi nefesleri kesen. Daha bir dakika oncesine donemedigimizi farkedemezken, ne de telasla gecti gunler, aylar, yillar, hem de hic caktirmadan. Bazilarini milat aldik, coguna bir etiket bicemeden.

Dun de gecti. Ruhumu son alti aydir oksayan diger gunler gibi. Uzak ama aslinda kendi kalbim kadar bana yakin, sessiz ama bir o kadar anlamli bir sakinlikle. Dile kolay, yarim sene iste. Hic anlamadim nasil akip gectigini ama bu sefer oylesine degil, bana yasadigimi hissettirerek. Nefes alislarim degisti, uyandigimda calismayan gulumseme kaslarim bile harekete gecmeye basladilar. Yasam bir aracken, amac haline getirdi kendini. Ve ben bu arada huzuru kesfettim.

Neler yormus beni meger uzun zamandir. Biriktirmisim. O biriktirdiklerim beni simdiki insan yapmis. Ama meger hayat beni yogururken acitmis sagimi solumu, dusmus kalkmisim. Dizlerim hep yara bere icinde kalmis. Birakmisim zamana iyilesir diye. Belki doktor iyilestirir sanmisim ama ortalarda gorunmemis. Sonra hic beklemedigim anda elinde merhemle biri gorunmus uzaktan. Bakmamisim bile, merhem iyi eder ama sonra gene acir nasilsa demisim. Oysa 'O', kalbime surmus merhemi hic yorulmadan, gunlerce, aylarca. Iyilestigime bile inanmamisim once.

Oysa simdi turp gibi karsinizdayim. O merhemin adi huzur olmali. Ve bizim hayatimizda da huzur verenler... Ben negatif de olsa hayatindan kolay kolay insan cikarabilenlerden degilim. Ve fakat bazen hayatiniza soktugunuz kisi, diger negatiflikleri notrler. Ve size her gun iyi ki dedirtir. O zaman anlayiniz ki, simsiki sarilacaginiz kahramaniniz artik yaninizdadir. Size en degerli hediye, huzuru getirmistir elleriyle toplayip. Ve artik gunler oylesine degil, gercekten yasadiginizi hissederek akacaktir. Tipki su yarim sene gibi...