Nefes gibi...
Bugun 29 Subat. Dort senede bir gelir bugune dair bir ani birakma firsati. O yuzden mutlaka yazmaliydim. Eh ama tabi diger gunlere de ayni yaklasmak lazim. Cok kisiden duyuyorum; zamanin nasil da hizli aktigindan sikayet ediyorlar. Ben de son senelerde hissetmiyor degilim bu durumu. Ama sanirim buna takilmak yerine, o akan zamanin bizi en mutlu edecek sekilde ve huzurla gecirilmesine gayret etmek gerektigini hepimiz biliyoruz.
Yerlesmis korkularimiz var, hayal kirikliklarimiz, guvensizliklerimiz. Yeni dogan bir bebek olsak, hic bir ogrenilmis korkumuz olmayacakti. Bize isirir dedikleri icin kopekten korkmayi ogrendik ya da dusup olursun dedikleri icin yuksekten korkmayi. Tipki bunun gibi hayat ve insanlar da ogrettiler bize iyiyi ve kotuyu. Biz de bu tecrubelerimize gore yasamaya basladik. Her ne kadar dogru bir yontem gibi gozukse de, bazen hayattan fazlaca kacmamiza da sebep olabiliyor. Yasadiklarimiza dayanarak, yasayacaklarimizin da bizi acitacak olmasindan suphelenip elimizi etegimizi cekiyoruz yeni anilardan.
Ve biz bile kendimize itiraf edemedigimiz korkularimiz icinde karanligimizda otururken bir isik yaniyor odamizda. Umutlaniyoruz ama kendimize bile caktirmadan. Nasilsa soner, bosuna umutlanmayayim diyoruz. Israrla yaniyor isik ve yavas yavas kafamizi cevirip bakiyoruz merak icinde. Isik git gide buyuyor. Oda aydinlanmaya basliyor. Inatla oturdugumuz yerden bizi kaldiracak kadar. Ve sonunda odadan cikisi gosteriyor bize isik. Kalkip yuruyoruz isiga dogru ve kapiyi acinca sonunda oksijenli mis gibi hava carpiyor yuzumuze.
Iste bazi insanlar boyle tertemiz hava gibi. Icinize cektiginizde yasam enerjisi veren, yuzunuzu aydinlatan.. Cok sık cikmaz belki karsiniza ama cikmaz diyerek o oksijeni elinizin tersiyle itemezsiniz. Bunu ancak yasadiktan sonra goruyor insan. Kalbi temiz atan, sizi sizden cok onemseyen, gozleri dogrulukla parildayan insanlar var hala. Ve sirf karsiniza cikanlar hayatin bencillestirdigi insanlardi diye, oksijeninizi kendi elinizle kesmeniz sizi nefessiz birakacaktir. Kendi nefesinizi bilerek keser miydiniz?
Ben mis gibi nefesler aliyorum bu ara. Berrak, tertemiz, icimi acan... Dogru nefes hayati degistirir derler ya, gercekten de huzurla gulumsuyorum. Hic farketmez artik gecmis ve de gelecek, cunku hani o klise vardir ya anin tadini cikarmak, sanirim basarabiliyorum bu aralar. Sonrasinda hersey olabilir. Yine bir kotu tecrube edinebilir yahut tam tersi yanildigimi kendime kanitlayabilirim. Fakat su aldigim nefesin mis gibi tadi hep benimle kalacak. Onemli olan da bu iste.
Simdi sizin adiniza da bir nefes alacagim, gerisi de size kalmis ;)
Yerlesmis korkularimiz var, hayal kirikliklarimiz, guvensizliklerimiz. Yeni dogan bir bebek olsak, hic bir ogrenilmis korkumuz olmayacakti. Bize isirir dedikleri icin kopekten korkmayi ogrendik ya da dusup olursun dedikleri icin yuksekten korkmayi. Tipki bunun gibi hayat ve insanlar da ogrettiler bize iyiyi ve kotuyu. Biz de bu tecrubelerimize gore yasamaya basladik. Her ne kadar dogru bir yontem gibi gozukse de, bazen hayattan fazlaca kacmamiza da sebep olabiliyor. Yasadiklarimiza dayanarak, yasayacaklarimizin da bizi acitacak olmasindan suphelenip elimizi etegimizi cekiyoruz yeni anilardan.
Ve biz bile kendimize itiraf edemedigimiz korkularimiz icinde karanligimizda otururken bir isik yaniyor odamizda. Umutlaniyoruz ama kendimize bile caktirmadan. Nasilsa soner, bosuna umutlanmayayim diyoruz. Israrla yaniyor isik ve yavas yavas kafamizi cevirip bakiyoruz merak icinde. Isik git gide buyuyor. Oda aydinlanmaya basliyor. Inatla oturdugumuz yerden bizi kaldiracak kadar. Ve sonunda odadan cikisi gosteriyor bize isik. Kalkip yuruyoruz isiga dogru ve kapiyi acinca sonunda oksijenli mis gibi hava carpiyor yuzumuze.
Iste bazi insanlar boyle tertemiz hava gibi. Icinize cektiginizde yasam enerjisi veren, yuzunuzu aydinlatan.. Cok sık cikmaz belki karsiniza ama cikmaz diyerek o oksijeni elinizin tersiyle itemezsiniz. Bunu ancak yasadiktan sonra goruyor insan. Kalbi temiz atan, sizi sizden cok onemseyen, gozleri dogrulukla parildayan insanlar var hala. Ve sirf karsiniza cikanlar hayatin bencillestirdigi insanlardi diye, oksijeninizi kendi elinizle kesmeniz sizi nefessiz birakacaktir. Kendi nefesinizi bilerek keser miydiniz?
Ben mis gibi nefesler aliyorum bu ara. Berrak, tertemiz, icimi acan... Dogru nefes hayati degistirir derler ya, gercekten de huzurla gulumsuyorum. Hic farketmez artik gecmis ve de gelecek, cunku hani o klise vardir ya anin tadini cikarmak, sanirim basarabiliyorum bu aralar. Sonrasinda hersey olabilir. Yine bir kotu tecrube edinebilir yahut tam tersi yanildigimi kendime kanitlayabilirim. Fakat su aldigim nefesin mis gibi tadi hep benimle kalacak. Onemli olan da bu iste.
Simdi sizin adiniza da bir nefes alacagim, gerisi de size kalmis ;)
Yorumlar
Yorum Gönder