Sevgili Hrant...

Sevgili Hrant,

Hani basladim ama yaziya, sana ne yuzle yazacagimi bilmiyorum... Bugun senin olum yildonumundu. Senin Agos'un onundeki kaldirimda uzeri ortulu, ayakkabisi parcalanmis, cansiz bir sekilde yatisinin uzerinden tam 5 sene gecmis... O fotograf karesi ise dun gibi aklimda. Ne senle tanistim daha once, ne de yanyana gectik. Fakat neredeyse her gun benden birseyler koparan ulkemde, o gun daha da buyuk bir parca kopmustu benden.

Meger o daha baslangicmis. 5. olum yildonumune sadece 2 gun kala verilebildi kararin. Ama karar diyebiliyorum sadece, adalet degil. Bircogumuzun icinden parcalar koptu bu sefer. Ermeni, Turk, Kurt, Alevi, Sunni ayirmadan. Bir cocugun bile gorebildigi gercekleri bizim adaletimiz bile bile, sanki inadina goz ardi etti. Hatta oyle ki hakimin kendisi bile inanamadi. Hatta ve hatta, her ne kadar saka gibi gelse de, sanik avukati bile 'Orgut oldugu delilerden acik bir sekilde anlasiliyor.' dedi. Trajikomik dedikleri tam da bu olsa gerek oyle degil mi?

Adaletsizlige oyle daldik ki son 5 yilda, senin oldurulmen bile normallesti. Oysa acin hep taze kaldi. Tipki benim yasimin erdigi ya da cocuklugumdan hatirladigim Bahriye Ucok'lar, Cetin Emec'ler, Ugur Mumcu'lar gibi. Kucucuk cocuk halimle hic tanimadigim Ugur Mumcu'ya aglamistim o zamanlar. Yigidim Arslanim'la ve kirmizi karanfillerle ugurlanan o babacan suratli adama. Taa Deniz'lerden beri meger gercekleri ulu orta yazmak, soylemek ne kadar tehlikeliymis bu ulkede. Hem de tamamen sana ait, senin fikrin olan seylerin, senin canina kast edecek kadar birilerine batmasi ne acayipmis. Hakikaten, mesela baris, kardeslik, hak/hukuk istemek nasil oldu da bu kadar ters geldi birilerine? Benim beynimde ufacik bir hucreyi bile ikna edemiyorum da bu konuda...

Sen ki benden daha Turk'tun be Hrant. Benim ulkemde midemi bulandiran, biktiran adaletsizlikler silsilesine karsin, senin umitlerin hic tukenmedi. Hatta Fransa'da kabul edilmesi planlanan Ermeni Soykirimi Tasarisi icin, oyle dusunmesen bile, sirf ikiyuzlu politikalara karsi durabilmek adina gidip boyle birsey yoktur diyecek adamdin bir de.

Ve biz seni oldurduk. Bunu 3-5 kendini bilmez ya da var oldugu acikca belli olan o orgut de yapmadi. Biz hepimiz elbirligiyle oldurduk seni. Arkanda durmayarak, fikirlerimizi bagirmaktan cekinerek, adaletsizligin oldugu yerde 3 maymunu oynayarak, aman bana birsey olmasin diyerek... Sana yurdun yetistirdigi modern Hitler'lerde bahsetmiyorum bile. Adami kahraman yaptiniz be diyeninden tut, onca sehit varken buna mi uzulecegizden, iyi olmus diyenine kadar... Oyle bir ulke olduk ki, Nuri Ceylan'in 'Benim yalniz ve guzel ulkem' lafi bile sadece aci aci gulumsetiyor beni. Kendi ulkemde olesiye bir azinlik hissediyorum kendimi. Ustelik kendime hicbir etiket koymazken, sadece insanim ben derken. O yuzden dayanamayip cekip gidiyor ruhum buralardan bazen ama n'aparsin, beden burada, donup yine geri geliyor mecburen.

Bazen bunlari daha fazla gormedigin icin sansli oldugunu dusunuyorum. Artik sizlamaktan nasir tutmus bir kalbin yok. Aglamaktan gozpinarlarin kurumayacak. Adaletsizlikler karsisinda ruhun daralmayacak, dislerini sıkmayacaksın her kara haberde. Ya biz, ya ben?

Seni aldilar elimizden ama bari keske bunda parmagi olan her suclunun cezasinin verileceginden emin olsak... Elimizde mucadele icin tek sey umidimiz kalmisken, onu da bizden aliyorlar Hrant. Ve ben olmayan inancimla,yi senin katillerini ilahi adalete bile havale edemiyorum. Dort duvar icerisindeyim ve kendi sesimden baska ses duyamiyorum. 'Imdat!' diyorum sesimin ekosunu yine kendim dinleyerek.

Ve fakat yine de bir isik var icimde. Bana bu yaziyi yazdiran sebepsiz bir umut var hala. Hrant'in arkadaslari, insanliga inananlar, mucadeleden yilmayanlar ve babam... Bu boyle bitmeyecek, bitmemeli. Yoksa hepimiz icimizde kalan mum isigini da kaybedecegiz. Ve buna izin veremeyiz...