Küçük bir diyalog
"Herşeyi hissedebiliyor musun?" diye sordu çocuk. "Hayır" dedi, "En çok acıları hissediyorum. Hüzün, kırgınlık, öfke... Acıya dair ne varsa.". Durakladı, dört duvar arasında olmalarına rağmen, sanki birşeyi arar gibi gözleri uzaklara dalmıştı. "Peki ya mutluluk?" dedi çocuk sessizliği bozarak. Keyfi kaçmıştı. Tam da tatlı bir hüznün tüm asaletine kendini bırakmışken bu soru da nereden çıkmıştı? Yine de cevabın hakkını vermek için düşündü. Belli belirsiz bir gülümseme dudaklarında belirmişti. Gerçek olsa tadı boğazını yakabilecek acı bir gülümseme... "İçindeyken pek kafa yorulan birşey değil." dedi. Çocuk açıklama isteyen meraklı gözlerle ona bakıyordu. Devam etti; "Acı herşeyden daha gerçektir. O kadar gerçektir ki neredeyse dokunabilirsin. Kalbini sıkıştırır, damarlarında zehir gibi dolaşır. Sen panzehri bulana kadar, tabi bulabilirsen, her hücrene değer, yorar. Bundan daha gerçeği yoktur. " Çocuğa cevap vermediğini farkedere...