Kahraman
Ne kadar cok biten gunlerimiz oldu. Kimini hic farketmeden, kimi nefesleri kesen. Daha bir dakika oncesine donemedigimizi farkedemezken, ne de telasla gecti gunler, aylar, yillar, hem de hic caktirmadan. Bazilarini milat aldik, coguna bir etiket bicemeden. Dun de gecti. Ruhumu son alti aydir oksayan diger gunler gibi. Uzak ama aslinda kendi kalbim kadar bana yakin, sessiz ama bir o kadar anlamli bir sakinlikle. Dile kolay, yarim sene iste. Hic anlamadim nasil akip gectigini ama bu sefer oylesine degil, bana yasadigimi hissettirerek. Nefes alislarim degisti, uyandigimda calismayan gulumseme kaslarim bile harekete gecmeye basladilar. Yasam bir aracken, amac haline getirdi kendini. Ve ben bu arada huzuru kesfettim. Neler yormus beni meger uzun zamandir. Biriktirmisim. O biriktirdiklerim beni simdiki insan yapmis. Ama meger hayat beni yogururken acitmis sagimi solumu, dusmus kalkmisim. Dizlerim hep yara bere icinde kalmis. Birakmisim zamana iyilesir diye. Belki doktor iyilestirir sanmi...